از دیدگاه اهل حدیث، سنت قطعی اشاره با سبابه در تشهد است.
اما در مورد حرکت دادن یا ثابت نگه داشتن، اختلاف معتبر وجود دارد و هر دو وجه در سنت پیامبر ﷺ روایت شده است. ولی انگشت سبابه در کل تشهد باید بالا باشد
حَدَّثَنَا مُسَدَّدٌ، ‏‏‏‏‏‏حَدَّثَنَا بِشْرُ بْنُ الْمُفَضَّلِ، ‏‏‏‏‏‏عَنْ عَاصِمِ بْنِ كُلَيْبٍ، ‏‏‏‏‏‏عَنْ أَبِيهِ، ‏‏‏‏‏‏عَنْ وَائِلِ بْنِ حُجْرٍ، ‏‏‏‏‏‏قَالَ:‏‏‏‏ قُلْتُ لَأَنْظُرَنَّ إِلَى صَلَاةِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَيْفَ يُصَلِّي، ‏‏‏‏‏‏قَالَ:‏‏‏‏ فَقَامَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَاسْتَقْبَلَ الْقِبْلَةَ فَكَبَّرَ فَرَفَعَ يَدَيْهِ حَتَّى حَاذَتَا أُذُنَيْهِ، ‏‏‏‏‏‏ثُمَّ أَخَذَ شِمَالَهُ بِيَمِينِهِ، ‏‏‏‏‏‏فَلَمَّا أَرَادَ أَنْ يَرْكَعَ رَفَعَهُمَا مِثْلَ ذَلِكَ ثُمَّ وَضَعَ يَدَيْهِ عَلَى رُكْبَتَيْهِ، ‏‏‏‏‏‏فَلَمَّا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ رَفَعَهُمَا مِثْلَ ذَلِكَ، ‏‏‏‏‏‏فَلَمَّا سَجَدَ وَضَعَ رَأْسَهُ بِذَلِكَ الْمَنْزِلِ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ، ‏‏‏‏‏‏ثُمَّ جَلَسَ فَافْتَرَشَ رِجْلَهُ الْيُسْرَى وَوَضَعَ يَدَهُ الْيُسْرَى عَلَى فَخِذِهِ الْيُسْرَى وَحَدَّ مِرْفَقَهُ الْأَيْمَنَ عَلَى فَخِذِهِ الْيُمْنَى وَقَبَضَ ثِنْتَيْنِ وَحَلَّقَ حَلْقَةً، ‏‏‏‏‏‏وَرَأَيْتُهُ يَقُولُ هَكَذَا:‏‏‏‏ وَحَلَّقَ بِشْرٌ الْإِبْهَامَ وَالْوُسْطَى وَأَشَارَ بِالسَّبَّابَةِ.
سنن ابوداؤد 726
حدّث ما را مسدّد، گفت: حدیث کرد ما را بشر بن مفضّل، از عاصم بن کلیب، از پدرش، از وائل بن حجر که گفت: گفتم می‌خواهم به نماز رسول‌الله صلی‌الله علیه و سلم نگاه کنم که چگونه نماز می‌گزارد. پس رسول‌الله صلی‌الله علیه و سلم برخاست و رو به قبله ایستاد و تکبیر گفت و دستانش را بلند کرد تا برابر گوش‌هایش رسید، سپس دست چپش را با دست راست گرفت. وقتی خواست به رکوع رود، همان‌گونه دست‌ها را بالا برد، سپس دست‌هایش را بر زانوهایش نهاد. وقتی سر از رکوع برداشت، دوباره همان‌گونه دست‌ها را بلند کرد. وقتی به سجده رفت، سرش را در همان جای بین دست‌هایش نهاد. سپس نشست و پای چپش را گسترانید و دست چپش را بر ران چپ نهاد و آرنج راستش را بر ران راست گذاشت و دو انگشت را جمع کرد و حلقه‌ای ساخت. و دیدم که چنین می‌کرد: بشر انگشت شست و میانه را حلقه کرد و با انگشت سبابه اشاره نمود.