تشهد:
نشستن تشهد:
باز نبی صل اللّه وعلیه وسلم بعد از فارغ شدن رکعت دوم برای تشهد می نشست ، اگر مانند نماز صبح نماز دو رکعتی می بود شما پای خود را چنین پخش کرده می نشستید مانند که در میان دو سجده می نشستید (افتراش)، و در تشهد اولی نمازهای سه و چهار رکعتی همین طریقه نشستن شما بود.
حَدَّثَنَا مَحْمُودُ بْنُ غَيْلَانَ، وَيَحْيَى بْنُ مُوسَى، حَدَّثَنَا عَبْدُ الرَّزَّاقِ، عَنْ مَعْمَرٍ، عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ، عَنْ نَافِعٍ، عَنْ ابْنِ عُمَرَ، أَنّ النَّبِيَّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَانَ إِذَا جَلَسَ فِي الصَّلَاةِ وَضَعَ يَدَهُ الْيُمْنَى عَلَى رُكْبَتِهِ وَرَفَعَ إِصْبَعَهُ الَّتِي تَلِي الْإِبْهَامَ الْيُمْنَى يَدْعُو بِهَا وَيَدُهُ الْيُسْرَى عَلَى رُكْبَتِهِ بَاسِطَهَا عَلَيْهِ قَالَ:‏‏‏‏ وَفِي الْبَاب عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الزُّبَيْرِ،‏‏‏‏ وَنُمَيْرٍ الْخُزَاعِيِّ، ‏‏‏‏‏‏وَأَبِي هُرَيْرَةَ، ‏‏‏‏‏‏وَأَبِي حُمَيْدٍ،‏‏‏‏ وَوَائِلِ بْنِ حُجْرٍ، ‏‏‏‏‏‏قَالَ أَبُو عِيسَى:‏‏‏‏ حَدِيثُ ابْنِ عُمَرَ حَدِيثٌ حَسَنٌ غَرِيبٌ، ‏‏‏‏‏‏لَا نَعْرِفُهُ مِنْ حَدِيثِ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ عُمَرَ إِلَّا مِنْ هَذَا الْوَجْهِ، ‏‏‏‏‏‏وَالْعَمَلُ عَلَيْهِ عِنْدَ بَعْضِ أَهْلِ الْعِلْمِ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِيِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ وَالتَّابِعِينَ يَخْتَارُونَ الْإِشَارَةَ فِي التَّشَهُّدِ، ‏‏‏‏‏‏وَهُوَ قَوْلُ أَصْحَابِنَا.
سنن الترمذی 294
صحیح مسلم 580
ترجمه:
ما را حدیث گفت محمود بن غیلان و یحیی بن موسی، گفتند: حدیث ما را عبدالرزاق، از معمر، از عبیدالله بن عمر، از نافع، از ابن عمر، که پیامبر صلی الله علیه وسلم هنگامی که در نماز می‌نشست، دست راست خود را بر زانویش می‌نهاد و انگشتی را که کنار شست دست راست بود بالا می‌برد و با آن دعا می‌کرد، و دست چپش را بر زانویش پهن می‌گذاشت.
او (امام ترمذی) گفت: در این باب از عبدالله بن زبیر، و نمیر خزاعی، و ابوهریره، و ابوحُمید، و وائل بن حجر نیز روایت شده است.
ابوعیسی (ترمذی) گفت: حدیث ابن عمر، حدیثی حسن و غریب است، و ما آن را از حدیث عبیدالله بن عمر جز از این طریق نمی‌شناسیم. و عمل بر آن نزد بعضی از اهل علم از اصحاب پیامبر صلی الله علیه وسلم و تابعین است که اشاره در تشهد را برگزیده‌اند، و این قول اصحاب ماست.