باز نبی صل اللّه وعلیه وسلم از اقسام مختلف بسیار دعاها را خوانده و قرائت قرآن را اغاز میفرمود ، در آن دعاها حمد اللّه تعالٰی را میکرد ، بزرگی آن را بیان می نمود و تعریف آنرا میکرد.
أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ سُلَيْمَانَ، قَالَ حَدَّثَنَا زَيْدُ بْنُ الْحُبَابِ، قَالَ حَدَّثَنِي جَعْفَرُ بْنُ سُلَيْمَانَ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ عَلِيٍّ، عَنْ أَبِي الْمُتَوَكِّلِ، عَنْ أَبِي سَعِيدٍ، قَالَ:
كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ﷺ إِذَا افْتَتَحَ الصَّلَاةَ قَالَ:
«سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ وَبِحَمْدِكَ، وَتَبَارَكَ اسْمُكَ وَتَعَالَى جَدُّكَ، وَلَا إِلَهَ غَيْرُكَ».
ترجمه:
ابو سعید رضی‌الله عنه روایت می‌کند که پیامبر ﷺ وقتی نماز را آغاز می‌کرد می‌فرمود: «پاک و منزّهی تو ای الله، و ستایش مخصوص توست؛ نامت پربرکت است و عظمتت والا، و هیچ معبودی جز تو نیست.»
سنن النسائی 900
عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ رضي الله عنه قَالَ:
كَانَ رَسُولُ اللهِ ﷺ إِذَا كَبَّرَ فِي الصَّلَاةِ سَكَتَ هُنَيْهَةً قَبْلَ أَنْ يَقْرَأَ، فَقُلْتُ: يَا رَسُولَ اللهِ، بِأَبِي أَنْتَ وَأُمِّي، أَرَأَيْتَ سُكُوتَكَ بَيْنَ التَّكْبِيرِ وَالْقِرَاءَةِ مَا تَقُولُ؟ قَالَ ﷺ:
«أَقُولُ: اللَّهُمَّ بَاعِدْ بَيْنِي وَبَيْنَ خَطَايَايَ كَمَا بَاعَدْتَ بَيْنَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ، اللَّهُمَّ نَقِّنِي مِنْ خَطَايَايَ كَمَا يُنَقَّى الثَّوْبُ الأَبْيَضُ مِنَ الدَّنَسِ، اللَّهُمَّ اغْسِلْنِي مِنْ خَطَايَايَ بِالثَّلْجِ وَالْمَاءِ وَالْبَرَدِ».
ترجمه:
ابوهریره رضی‌الله‌عنه گفت: رسول‌الله ﷺ وقتی که در نماز تکبیر می‌گفت، کمی ساکت می‌شد قبل از آنکه قرائت کند. من گفتم: ای رسول‌الله، پدر و مادرم فدایت، این سکوتی که بین تکبیر و قرائت داری، چه می‌گویی؟
فرمود:
«می‌گویم: بارالها، مرا از گناهانم دور کن همان‌گونه که مشرق را از مغرب دور ساختی. بارالها، مرا از گناهانم پاکیزه گردان همان‌گونه که لباس سفید از چرک پاک می‌شود. بارالها، مرا از گناهانم بشوی به وسیله آب، برف و تگرگ».
صحیح مسلم، کتاب الصلاة، باب ما يُقال بين تكبيرة الإحرام والقراءة (حدیث شماره 598)